مکیدن انگشتان در نوزادان

واکنش غیرارادی یا بازتاب که در انگلیسی Reflex نامیده می شود، عملی است خودکار یا غیرارادی که عطسه و سرفه معروف ترین مثال های آن هستند.
هر نوزاد، با تمایل غیرارادی مکیدن هر چیزی که در دهانش قرار بگیرد متولد می شود که ویژگی لازم برای شیرخواری است.
تا چهار ماهگی «تمایل غیرارادی» مکیدن به پایان می رسد اما «عادت» مکیدن می‌تواند تا پنج سالگی ادامه یابد. بیشتر بچه‌ها این عادت را خود به خود و بین ۲ تا ۴ سالگی ترک می‌کنند. دندان پزشکان نیز توصیه می‌کنند این عادت را حداکثر تا پیش از رشد دندان‌های دائمی در کودک متوقف کنید.
به خاطر داشته باشید تغییرات خلقی، کمبود محبت و واکنش به اختلافات خانوادگی از مهم ترین عوامل مکیدن انگشت در کودکان است. مکیدن انگشتان اگر به دلیل اختلالات خلقی باشد، در پسران شایع تر و اگر به علت کم توجهی والدین و کمبود محبت باشد در فرزندان سوم و چهارم شایع تر است.
برخی از والدین برای قطع عادت مکیدن، مواد خوراکی تند یا تلخ را بر روی انگشت کودک می‌مالند که البته این روش ها از سوی محافل علمی تأیید نمی شود. همچنین تنبیه کودکان ممکن است به عوارضی مثل شب ادراری منجر شود. بنابراین مهم ترین راه درمان مکیدن انگشتان، محبت بیشتر به کودکان است. در ادامه توصیه ها و پیشنهادات انجمن دندان‌پزشکان آمریکا برای از میان بردن عادت مکیدن انگشتان در کودکان را با هم مرور می کنیم.
1- هرگز کودکتان را هنگام مکیدن انگشتانش سرزنش نکنید، بلکه او را به مک نزدن تشویق کنید.
2- احساس ناامنی یا نیاز به آرامش یکی از دلایل اصلی مکیدن انگشتان است. احساس نگرانی و ناامنی کودک را برطرف و به او آرامش دهید.
3- اگر کودک به دلیل احساس کسالت انگشتانش را می‌مکد او را سرگرم و با کارها یا وسایل جذاب، توجهش را جلب کنید.
4- از فرزندان بزرگتر برای از میان بردن این عادت کمک بگیرید.
5- از یک پزشک کودکان بخواهید آثار منفی جسمانی و اجتماعی مک زدن انگشتان را برای فرزندتان توضیح دهد.
6- از محافظ فیزیکی (فلزی، پلاستیکی یا پارچه ای) دور انگشت استفاده کنید که بر طبق آمارها، تا ۹۰٪ موفق تر از استفاده از مواد تلخ یا تند بر روی انگشتان بوده است.

گردآورنده نسیم اراسته - کارشناس ارشد بالینی