بازی تخیل کودک را آزاد می کند

کودکان در بازی هایشان فقط بازیگر آن بازی نیستند بلکه آنها نویسنده داستان بازی خود هستند. آنها به رویاهایشان فکر می‌کنند، آنها را هدایت می‌کنند و آن رویاها در آنها شکوفا می‌شود. آنها به تخیلات خود شکل بیرونی می‌دهند و آنها را بیان می‌کنند. آنها مرزهای بدن خود را در می‌نوردند و فضانورد، راننده، معلم، پزشک، نوازنده و ... می‌شوند، کودک نقش دیگری را به عهده می‌گیرد، نقشی که در تجارب روزمره خود با آن برخورد داشته و آن را شناخته است.

 
اگر کودکان را در سنین پیش دبستانی در مهدکودک مشاهده کرده باشید حتما دیده‌اید که کودکی کلاه خلبانی بر سر دارد و یک هواپیما هم در دستش است و دور کلاس می‌دود و داد می‌زند: من فضانورردم، من تو فضام! اگر یک بزرگسال از یک کودک 4 ساله بپرسد که فضانورد چیست احتمالا می‌گوید که فضانورد یعنی مرد فضایی. اگر از کودک بپرسیم که فضا چیست می‌گوید فضا یعنی همان آسمان. ممکن است که کودک هیچ پاسخی هم به شما ندهد و فکر کند که شما چه سوال بیهوده‌ای از او پرسیده‌اید و به بازی اش ادامه بدهد. این تخیلات و موقعیت‌های بازی خیالی هر روز برای همه کودکان در مهدکودک‌ها، پیش دبستانی‌ها و خانه‌ها اتفاق می‌افتد. این بازی ها لحظاتی دارند که باید بزرگسالی که آنها را مشاهده می‌کند و یا خود کودک هم از آن لذت ببرند و هم قدر آن را بدانند. 
مثل بازیگران که به ابزارهایی نیاز دارند که بتوانند تخیلات ما را تحریک کنند، کودکان هم به اسباب بازی و اشیای دیگری نیاز دارند که به آنها برای بیان تخیلاتشان کمک کند.

در طول تاریخ، بزرگسالان این نیاز کودکان به اسباب بازی و وسایلی که در بازی از آن استفاده کنند را به رسمیت شناخته‌اند و به این نیاز با تهیه اسباب بازی و وسایل لازم برای بازی کودک، پاسخ  داده‌اند. نیاز به ابزار برای شعله‌ور کردن خلاقیت دلیل خوبی برای پیشرفت اسباب بازی و انواع آن در دهه گذشته است. عروسک ها، وسایل نقلیه، لگوها، سربازها، هواپیماها و ... . تماشای بازی کودکان که چگونه واقعیت و تخیل را با هم ترکیب می‌کنند همیشه جذاب است. یک مثال خوب در این زمینه مهمان بازی است که همیشه کودکان آن را انجام می‌دهند. کودکان بدون اینکه در فنجان خود چایی داشته باشند وانمود می‌کنند که دارند در مهمانی چای می‌خورند و گاهی وانمود می‌کنند که چایی‌شان را هم می‌زنند. اما خیلی کم احتمال دارد که این بازی را بدون داشتن یک فنجان انجام دهند (و یا بعضی دیگر از ابزار هایی که در واقعیت از آنها استفاده می‌کنند).  کودکان برای شروع بازی شان از این وسایل استفاده می‌کنند. بنابراین می‌توان دریافت که ابزارها برای بازی و رها شدن خلاقیت کودک چقدر اهمیت دارد.

 
در مثال بالا ادغام بازی تخیلی و وانمودی در یک شرایط اجتماعی نشان داده می‌شود. اما کودکان گاهی اوقات از نوعی از بازی به نام بازی دراماتیک استفاده می‌کنند- بازی ای که به آنها اجازه می‌دهد احساساتی را که یا نمی‌دانند چگونه آنها را ابراز کنند و یا از ابراز کردنشان می‌ترسند را بیان کنند. مثلا، ممکن است دختربچه‌ای دارد با اشتیاق تمام با عروسکش حرف می‌زند و می‌گوید: "تو خیلی دختر بدی هستی. منم دیگه دوستت ندارم." البته این بازی لزوما به این معنا نیست که این دختر بچه دارد از مادر خودش تقلید می‌کند بلکه ممکن است به این معنا باشد که او کاری انجام داده است و از تنبیه شدن برای آن کار می‌ترسد. او با این نمایش تخیلی خود را تخلیه هیجانی می‌کند.     
والدین باید هر کاری که از دستشان برمی‌آید را برای تشویق خلاقیت و بازی تخیلی در کودکان انجام دهند. برای این کار آنها باید تجاربی را برای کودک به وجود بیاورند که کودکان را برای بازی و نشان دادن احساسات تحریک می‌کنند.

 
کودکی که خود را فضانورد و در فضا تصور می‌کند به احتمال خیلی زیاد قصه اصلی داستانی که در مورد فضا شنیده و یا فیلمی که در این باره دیده است را متوجه نشده است. مشخص است که او درک کاملی از رفتن یک سفینه به فضا ندارد. اما در جریان بازی اش او این فعالیت را جذب خودش می‌کند و درک شخصی خودش را وارد فعالیتش می‌کند. او بازی اش را بر اساس آنچه که می‌داند پیش می‌برد. او آنچه می‌داند را توضیح و گسترش می‌دهد و مهمتر از همه، کودک هنگام انجام این بازی یک زمان فوق‌العاده لذت بخش را تجربه می‌کند و لذت بردن همه آن چیزی است که ما از بازی انتظار داریم.

خرید اسباب بازی تقویت فکر و تمرکز کودک

بیشتر بخوانید:

بازی چگونه مهارت ها را افزایش می دهد؟

شناخت استعدادهای کودکتان